Het Badpaviljoen is een beeldbepalend gebouw in de duinen van Domburg. Het eerste Domburgse Badpaviljoen werdt op de huidige locatie gebouwd in 1837 en was een soort koffie- en badhuis. Het paviljoen was in een classicistische stijl ontworpen door de Middelburgse architect Gerardus Grauss (1807-1882) en had één grote zaal.
In opdracht van de Domburgsche Zeebadinrichting werd het gebouw in 1889 vervangen door ongeveer het tegenwoordige paviljoen. Het gebouw is in een uitbundige Hollandse neorenaissance stijl ontworpen door de Middelburgse architect Johannes van Nieukerken (1854-1913), die eerder ook het naastgelegen Villa Carmen Sylva heeft ontworpen. Aannemer Johannes Hornstra (1850-1908) bouwde het voor 33.000 gulden (ongeveer €15.000). Doordat het gebouw aan de landzijde vóór het oude paviljoen werdt neergezet ontstond er een souterrain in het duin. Het nieuwe gebouw bevatte onder andere een grote concert- en kuurzaal, een conversatiezaal, een biljartzaal, een leeszaal voor heren, een salon voor dames, veranda's aan land- en zeezijde en een ruim terras aan de zeezijde.
Naast Zeeuwse notabelen zag men er aanvankelijk regelmatig hoge gasten uit heel Europa, die naar Domburg kwamen om de beroemde arts J.G. Mezger (1838-1909) te raadplegen. Zij werden al spoedig gevolgd door Nederlandse adel en, vooral na WO I, door de welvarende middenklasse. Het werd hét trefpunt voor de badgasten. Onder leiding van directeur Paul Elout (1873-1958), de echtgenoot van schilderes Mies Elout-Drabbe (1875-1958), organiseerde de Domburgsche Zeebadinrichting er dansavonden, kinderbals, concerten, voordrachten, enzovoorts. De kunstenaars lieten zich er niet vaak zien, maar in het tweede decennium van de 20ste eeuw kon men er bijvoorbeeld de historicus Johan Huizinga (1872-1945) wel als sneltekenaar en sprookjesverteller aantreffen en de componist en schilder Geert von Brucken Fock (1859-1935) als pianist.
Vanaf de jaren zeventig van de 20ste eeuw verpauperde het paviljoen, maar werd in 1983 wel een officieel nationaal rijksmonument. Tot 1995 bleef het gebouw in gebruik als restaurant. Daarna dreigde verval, maar werd het in 1998 gekocht door een projectontwikkelaar. In 2008 is het complex gerestaureerd en herbouwd: naar een ontwerp van Larense architect Egbert Hoogenberk (1950) met een aanzienlijk en uitbreiding aan de zeezijde, op de plaats van het eerste Badpaviljoen. Het omvatte behalve de (herbouwde) Groote (Kur-Ball) Zaal, een restaurant en negen grote privé appartementen. Door samenvoegingen werden het uiteindelijk zeven appartementen, waarvan zes uitzicht op zee hebben. Destijds waren het de duurste appartementen van Nederland. De vierkante meters prijzen lagen veel hoger dan dat van een Amsterdams grachtenpand. De heropening werd verricht op 11 juni 2008 door minister-president Jan Peter Balkenende.
Naam: Badpaviljoen
Bouwjaar: 1889, uitbreiding 2008
Rijksmonument: Sinds 1983
Toegankelijk voor publiek: Alleen het restaurant is geopend voor het publiek. De appartementen zijn privébezit, worden niet verhuurd en zijn (vanbinnen) niet te bezichtigen.
Verder is Badpaviljoen nabij de volgende bezienswaardigheden: Villa Carmen Sylva (±60 m), Galerie Zeevonk (±200 m), Oude Stadhuis (±250 m), Marie Tak van Poortvliet (±300 m) & Watertoren (±350 m).
